“Ebola eta Afrikako arazoa bakarrik; arazo orokorra da”

“Egin behar nuena egin dut, isilean, anonimatuan, ahal nuenei laguntzen“, erantzuten du ahizpa Pacienciak ebolaren aurretik zuen bizitzari buruz galdetzen diotenean. Epidemiatik gogoratzen da gaixoen oihuek, ura eskatzen zuen jendearen negarrak, bere aurrean igarotzen ziren hildakoen poltsak ikusteak eta gainezka zegoen komun bat 30 pertsonekin partekatu behar izateak hunkitu zutela. Hala ere, oroitzapen atseginak ere baditu: asko gogoratzen da bazkaltzera edo edatera animatzen zuten eta harekin otoi egiten zuten langileez; erizain, laguntzaile eta garbitzaile moduan aritzen zen doktoreaz. 

Monroviako Saint Joseph’s Catholic Hospital ospitalean lan egiten ari zenean erantsi zitzaion ebola, hil zen Miguel Pajares apaiza bezala, abuztuan Espainiara ekarri zutena sendatzen saiatzeko. Harekin ahizpa Juliana joan zen Madrilera. ‘Mami’ (hala esaten zioten ezagutzen zutenek) 21 egun egon zen Carlos III. ospitalean isolatuta ebola zuela baztertzeko, gaixotasunarekin zuzenean harremanetan egon zelako. 

Paciencia ez zuten eraman; bere izenari jarraituz, pazientzia izan behar izan zuen eta hiltzen edo osatzen zen arte itxaron. Liberian, ebolaz kutsatutako 10 pertsonetatik 7 hiltzen dira, eta gaixotasunari aurre egitea lortu zuen. Gaixotasuna gainditu zuenez, komunikabideen lehen orrietan atera da eta hitzaldietan eta topaketetan parte hartu du, hala nola abenduaren 18an Aita Menni Ospitalean egindakoan. 

Monrovian normalean San Joan Jainkoarenaren Sortzez Garbiaren, San Joan Jainkoarenaren Anaien eta Ahizpa Ospitalarien ordenetan laguntzen dute. Beren lana ezagutzeko eta nolabait eskertzeko, Aita Menni Ospitalean bi egun ematera gonbidatu zituzten bi erlijiosoak. 

Esker-ematea eta interesa 

Abenduaren 18an pazienteak eta langileak bildu ziren ekitaldi-aretoan, lau milioi eta erdi biztanle bizi den herrialdearen errealitatearen berri izateko.  Unerik hunkigarrienetako bat ahizpek Liberian ebolaren kontrako borrokan haiekin egon diren lankideen txerazko mezuak entzun zituztenean izan zen. Lekukotasunak bideo batean bildu zituen Mikel Tellaechek, AMHko zuzendari gerenteak, duela gutxi Afrikako herrialdean egindako bidaian. Mezuen artean, Monroviako apezpikuaren txerazko agurra nabarmentzen zen.

Emozioari eutsi zioten ahizpa Paciencia eta ahizpa Juliana ebola gaixotasunaren kontrako borroka galdu duten lankideekin agertzen ziren argazkiak ikustean, hala nola anaia Patrick Patrick Nshamdze edo ahizpa Chantal Pascaline agertzen ziren argazkiak ikustean.

Aita Menni Ospitaleak Aita Menni Kirol Elkartearen elastikoa eta Arrasateko kareharriaz eta Aita Menni Ospitaleko haritz zahar baten egurraz egindako La Rosa Sozietatearen mugarriaren kopia bat oparitu zien ahizpei. Sozietate hori Aita Mennik sortu zuen 1898. urtean, Euskal Herriko Ahizpa Ospitalarien interesak defendatzeko, eta sozietate horren lurretan hain zuzen kokatuta dagoen Ospitalea Arrasaten.

AMHko langileen arduradunak, Jesus Mari Arizmendiarrietak, humanismoa eta esperientzia kooperatiboa bultzatu zituenaren izaera jasotzen duten liburu batzuk eman zizkien Arizmendiarrietaren Lagunak Elkartearen izenean, eta aita Arizmendiarrietaren loba moduan. Ez ziren falta izan maitasunez egindako opariak, hala nola bi erlijiosoak adierazten zituzten panpina lodikoteak edo Auzo Laguneko sukaldariek egindako turroiak.  

Eta ahizpa Paciencia eta ahizpa Juliana entzun ondoren; bertaratutakoek egindako galderei atseginez erantzun ondoren; mendebaldeko gizarteari gaitzespenik egin gabe ebolaren kontra elkartu behar dugula esan ondoren (beren ustez Afrikako arazoa bakarrik ez delako, baizik eta arazo orokorra); gehiago egin nahi duten pertsonei laguntzera joatea animatu ondoren; azken ikus-entzunezkoan entzuten diren Afrikako erritmoak dantzatzeko gogoa ezin dutela kontrolatu erakutsi ondoren; bertaratutako pertsona askorekin irribarre eginez argazkiak egin ondoren, eta bihar bertan, erasandako herrialdeetara itzuliko zirela jakin ondoren, galdera bat geratzen zaigu oraindik egiteko: Zerez eginda daude haien moduko pertsonak?